En jawel, tezamen met de eerste zonnige dag, zijn daar ook mijn 'lente-tranen'. Niet verwacht. Slechts uitkijkend naar het mooie weer. Pats, boem, hopla; totaal onderuit. Realitycheck. Net of nu pas een nieuw jaar begint en het klopt niet! In mij is het winter. Er is geen lente. Al jarenlang niet. Ook al groeit er van alles, soms bloeit er iets, maar om nu te spreken van lente... Het zijn slechts wat sneeuwklokjes die zicht af en toe dapper door de sneeuw en bagger omhoog werken. Dus laat mij maar even. Zwelgen in zelfmedelijden. Om al die dingen die ik niet kan en die nu extra uitvergroot worden. Omdat iedereen (iedereen! ;-)), nu de zon schijnt, bruist van de energie en zich al flikflakkend naar het park begeeft. Omdat ik aan het ontgiften (lees: pijn, pijn en übermoe) ben van pilletjes waar ik zeker geen last van zou hebben. Omdat ons weekend Domburg hierdoor niet door kan gaan. (Oké, dit is ook écht heel stom). "Ga toch lekker naar buiten!", zegt men dan ook nog. Euhm, ik zit niet binnen vanwege het slechte weer, jongens!
Zo, genoeg gezwelgd! Me af en toe onderdompelen in machteloosheid en wentelen in verdriet en ellende helpt wél. Hierna valt alles weer mee! Dus kom maar door met die zon, want ik kan de hele wereld weer aan! In ieder geval mijn wereld.
Kus,
Zwelgje
Heb je geen Facebook? Reageer dan hieronder!
Een reactie posten