Slingers, een roze bril en halfvolle glazen

Des te rotter mijn leven werd, hoe mooier het nu stiekem is. Hoe ironisch! Maar wat moet je als alles om je heen donker is? Het enige wat ik (na veel vechten, bierkaaien, usw.) nog kon bedenken was het opzetten van een roze bril.

Ik weet ook wel dat het een cliché is, dat het leven een feestje is en dat je zelf de slingers moet ophangen, maar hey, dat is niet voor niets een cliché. Omdat het zo ís! En ook al donderen ze iedere dag weer keihard naar beneden. Nou en?! Stug volhouden of zoiets.

Positief zijn. Is dat knap? Misschien. Maar het is ook eigenbelang. Want met wat slingers en een roze bril is het leven nu eenmaal een stuk leuker!

En ja, ziek zijn is ontzettend zwaar en ook ik huil, soms best wel vaak, heel hard tranen met tuiten. En ik ken die ene vraag maar al te goed: "Komt dit ooit nog goed?"

Maar it's up to me. What do I want to see?! Dus dan maar weer die roze bril opzetten en mij vastklampen aan grote en kleine dromen. Aan slingers en strohalmen. Dat het glas half leeg is, is waar. Maar dat het half vol is, is nét zo waar. Aan ons om te bepalen hoe we het willen zien.