code kraken continues

Zooooo. Al een poos is het stil op mijn blog (op mijn paardenavontuur na). Waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Het heeft niet zo zeer een reden. Of misschien juist wel. Ik had nl. geen zin. Wel heel veel zin om andere dingen te doen. Maar geen zin in bloggen. Schrijven vind ik nog steeds heel fijn, maar niet over ziek zijn. Ik ben er even klaar mee!

Met ziek zijn trouwens ook! En nee, ik heb mijn code nog niet gekraakt. Chronische lyme ontmantelen is nu eenmaal geen kattenpis. Dit gaat met ups en downs, stappen vooruit en net zo veel weer terug. Maar zolang er beweging is, is het goed. Dit geeft me houvast en dan ben ik (meestal) wel blij. Hoop doet leven en zo is het!

Dus voor nu ben ik bezig met bio-resonantie en osteopathie. Met heel erg veel ontgiften en ontzuren. En verder ben ik vooral lekker bezig met mezelf!

Op reis!

Een week later is de enorme glimlach nog niet van mijn gezicht te slaan.

Vorige week logeerde ik in de Brabantse Hoeve in Volkel (aanrader!), om van daaruit naar Jolanda van Equizenz in Uden (aanrader!) te gaan.

Wachtend op mijn (Valys-)taxi, vroeg ik mij maandagochtend echt wel even af wie dit leuke plan bedacht had. Euh... ik zelf!
Nooit heb ik iets met paarden gehad, verre van zelfs, en toch ging het mij intrigeren, coaching met behulp van paarden.

Na jaren van afhankelijk zijn was ik nu in mijn eentje op reis! Zodra ik aankwam bij B&B de Brabantse Hoeve was het goed. Leuke mensen, check! Rust, check! Gezelligheid, check! Mooie locatie, check! Brabantse gastvrijheid, absoluut!
Het was een verademing om normaal te zijn. Niet ziek, niet van alles en iedereen afhankelijk, 'gewoon' Cindy! Ik heb geproefd van het leven en dat smaakte zoooo ontzettend goed!!

En dan Equizenz. Wat een geweldige plek is dat! Ik vond het alleen al prachtig om daar te zijn. Alsof ik nooit anders gedaan had liep ik tussen de paarden rond. Wat was het magisch om mijn inzichten en gevoelens bekrachtigd te zien door paard Gioya.
Een mooie combi; de rust, warmte en kennis van Jolanda met de oerkracht van de paarden.
Gioya heeft mij laten voelen dat ik goed ben zoals ik ben. Nu al. Stiekem dacht ik toch nog steeds dat ik daar eerst beter voor moest zijn en op zijn minst een flinke carrière voor moest hebben. Maar ik hoef daar dus lekker helemaal niks meer voor te doen! :-) Thanks Jolanda en Gioya!

Dus, moraal van dit verhaal: Ik wil terug!


Links:
Filmpje over coaching met behulp van paarden. Overigens niet bij Equizenz
Natuurgeneeskundig therapeut Jolanda Kleiss  
Activiteitenstal Equizenz te Uden 
Bed&Breakfast de Brabantse Hoeve te Volkel

Koffie en een prachtige tuin bij de Brabantse Hoeve

Chronische Lyme #weekvandeteek

Deze week is het de 'Week van de Teek' en in de media wordt dan ook volop aandacht besteed aan de ziekte van Lyme.
'Met Lyme valt niet te leven', 'Vaak zelfdoding lymepatienten', om maar eens wat krantenkoppen te citeren.

Mijn vorige post eindigde met de vraag of ik zelf chronische Lyme heb. Ik weet het niet! Het zou kunnen. Maar deze ziekte is al net zo ongrijpbaar, uitzichtloos en niet erkend als ME. Vaak met een zelfde scala aan klachten en onbegrip. Vele ME-lotgenoten blijken chronische Lyme te hebben, sommige ook niet.

Mijn testuitslagen waren negatief (maar dit zegt niets). Ben ik ooit gebeten door een teek? Nee! Niet dat ik weet in ieder geval. (maar dit zegt niets! In ong. de helft van de aangetoonde infecties blijkt de bekende rode ring nooit gezien te zijn). Wel heb ik vroeger teken verwijderd bij de hond, gepicknickt aan de rand van het bos, gekampeerd in België, tennisballen uit de bosjes gehaald. Kortom, ik heb genoeg in de struiken vertoefd om ooit een tekenbeet gehad te kunnen hebben.

Hoe dan ook, OOK VOOR LYME KAN ER GEEN AANDACHT GENOEG ZIJN!! Diagnoses worden gemist, behandelingen zijn vaak niet toereikend. Patiënten zijn momenteel aangewezen op dure tests in het buitenland om überhaupt een diagnose te verkrijgen.
Met heel mijn hart hoop ik dat hier heel snel verandering in komt! 
Go media! Gooi iedereen figuurlijk dood met Lyme! Letterlijk gebeurt dit helaas te vaak..



Meer info over Lyme:
Doordat de Borrelia-bacterie zich in verschillende gedaanten voordoet, zowel buiten als binnen de cel, onttrekt hij zich met gemak aan de geaccepteerde testmethodes (Western blot, ELISA), als ook aan de toegepaste antibiotica. Artsen herkennen de symptomen vaak niet of veel te laat, terwijl voor een tekenbeet juist geldt dat hoe eerder de behandeling start des te groter de kans op het succesvol bestrijden van de infectie.

Misvattingen over de ziekte van Lyme:
- Borrelia burgdorferi verspreidt zich alleen via de beet van een (herten)teek
- Wanneer er zich rond deze beet geen rode kring aftekent– een bull’s eye, of erythema migrans genoemd – is er geen sprake van infectie
- Borreliose moet zich ≤ 30 dagen na de beet manifesteren; de desbetreffende persoon moet in die periode in een door teken bewoond bosgebied zijn geweest
- Infectie met B. burgdorferi leidt in een minderheid van de gevallen tot ziekte, maar geeft wel aanleiding tot vorming van antistoffen
- Een test op antilichamen is voldoende om de infectie vast te stellen
- De ziekte van Lyme is simpel te diagnosticeren, en gemakkelijk op te lossen
- Een antibioticakuur van veertien dagen (hooguit 4 weken) is voldoende om de veroorzaker van de ziekte van Lyme te elimineren
- De neurologische verschijnselen van de ziekte van Lyme verdwijnen na verloop van tijd vanzelf
- Chronische Lyme bestaat niet
- Bb-besmetting van mens op mens komt niet voor
(bron: www.wijwordenwakker.org)

Chronische Lyme:
Ook wel late stadium Lyme genoemd.

Er zijn sterke aanwijzingen dat lyme-borreliose naarmate de infectie langer duurt steeds meer de kenmerken van een chronische multisysteemziekte vertoont. Naast de specifieke verschijnselen in verschillende orgaansystemen staan bij de chronische vorm van de ziekte de algemene klachten op de voorgrond. Deze zouden bestaan uit griepachtige verschijnselen, chronische vermoeidheid, hoofdpijn, voorbijgaande temperatuursverhoging van enkele uren, transpireren, wisselende pijn in spieren, pezen en gewrichten (zonder objectieve lokale ontstekingsverschijnselen (vergelijk fibromyalgie).”
(bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lymeziekte)

Bioresonantie

Inmiddels duurt mijn rot'week' al een week of vijf. Door het slikken van nieuwe pilletjes is mijn balans zoek. Meer pijn, minder slaap, usw.

Waarom dan weer nieuwe pilletjes? Mijn immuunsysteem bleef zwak. De kennis van mijn kinesioloog hierover is (nog) niet toereikend om dit probleem te kunnen tackelen. Dus op naar een therapeut voor bioresonantie.
Die superbacteriën in mij moeten nl. weg! Met hun dikke lijven vreten ze al mijn energie op en zitten ze enorm in de weg, waardoor gezonde cellen in de verdrukking komen en hun werk niet meer kunnen doen. Een gemuteerde superduperbacterie dus, ook wel chronische Lyme genoemd?


Bioresonantie therapie (BRT) stelt dat elk orgaan een specifieke trillingsfrequentie van elektromagnetische aard heeft. Bij ziekte of onbalans in het lichaam kan die trilling verstoord zijn. Met de ontwikkelde middelen proberen we zo sterk mogelijk het frequentiepatroon te beïnvloeden en bij te sturen in de richting van het gezonde frequentiepatroon. 

Chronische Lyme ontstaat vroeger of later wanneer een beet van een besmette teek niet of niet voldoende behandeld is. Deze ziekte is vaak invaliderend en kan zelfs de dood tot gevolg hebben. Chronische Lymepatiënten blijven vaak verstoken van medische behandeling omdat hun ziektebeeld meestal niet (h)erkend wordt. Over adequate behandelmethoden voor chronische Lyme is weinig bekend en er is niet genoeg onderzoek naar gedaan.

Lenteblues

En jawel, tezamen met de eerste zonnige dag, zijn daar ook mijn 'lente-tranen'. Niet verwacht. Slechts uitkijkend naar het mooie weer. Pats, boem, hopla; totaal onderuit. Realitycheck. Net of nu pas een nieuw jaar begint en het klopt niet! In mij is het winter. Er is geen lente. Al jarenlang niet. Ook al groeit er van alles, soms bloeit er iets, maar om nu te spreken van lente... Het zijn slechts wat sneeuwklokjes die zicht af en toe dapper door de sneeuw en bagger omhoog werken.

Dus laat mij maar even. Zwelgen in zelfmedelijden. Om al die dingen die ik niet kan en die nu extra uitvergroot worden. Omdat iedereen (iedereen! ;-)), nu de zon schijnt, bruist van de energie en zich al flikflakkend naar het park begeeft. Omdat ik aan het ontgiften (lees: pijn, pijn en übermoe) ben van pilletjes waar ik zeker geen last van zou hebben. Omdat ons weekend Domburg hierdoor niet door kan gaan. (Oké, dit is ook écht heel stom). "Ga toch lekker naar buiten!", zegt men dan ook nog. Euhm, ik zit niet binnen vanwege het slechte weer, jongens!

Zo, genoeg gezwelgd! Me af en toe onderdompelen in machteloosheid en wentelen in verdriet en ellende helpt wél. Hierna valt alles weer mee! Dus kom maar door met die zon, want ik kan de hele wereld weer aan! In ieder geval mijn wereld. 

Kus,
Zwelgje

Goed is goed!?

Dondersgoed besef ik dat míjn 'goed' nogal verschilt van het normale-mensen-goed. Sterker nog, mijn 'goed' komt niet eens in de buurt bij jullie 'slecht'.

Ik merk dat dit voor verwarring zorgt. Dat men denkt dat ik van alles kan, als het 'goed' met mij gaat. Helaas houdt 'goed' bij mij (nog!) niet in dat ik fit en energiek ben. Ik kan vrijwel niets. Maar een groot verschil met een half jaar geleden, is dat ik me nu wel goed vóel! Waar ik eerst iedere dag verdrietig en boos was, word ik nu blij wakker en heb ik zin in de dag!
Ik kijk niet te ver vooruit, maar juist naar waar ik vandaan kom. Dit probeer ik althans. Dan zie ik dat ik langer rechtop kan zitten en kan kletsen! Dat ik tegenwoordig kan knippen en plakken en wat voor het eten kan zorgen! Dat ik soms uren achtereen bezig kan zijn in mijn eigen slakkentempo. Dat is een wereld van verschil met hoe het was.

Gezondheid en geluk worden vaak aan elkaar gekoppeld. Men kan zich haast niet voorstellen dat je gelukkig kan zijn, als je bijna niets kan. Zoals vroeger de moeder van een vriendinnetje een jongetje met het syndroom van Down steevast een 'ongelukkig kindje' noemde. Dat was (is?!) nu eenmaal de beeldvorming. Maar ziek is niet zielig!

Mijn 'goed' zegt alles over mijn gevoel. Ik voel mij sterk en gelukkig. Ondanks mijn lijf. En dus zeg ik, vanuit de grond van mijn hart: het gaat goed met mij!

Slingers, een roze bril en halfvolle glazen

Des te rotter mijn leven werd, hoe mooier het nu stiekem is. Hoe ironisch! Maar wat moet je als alles om je heen donker is? Het enige wat ik (na veel vechten, bierkaaien, usw.) nog kon bedenken was het opzetten van een roze bril.

Ik weet ook wel dat het een cliché is, dat het leven een feestje is en dat je zelf de slingers moet ophangen, maar hey, dat is niet voor niets een cliché. Omdat het zo ís! En ook al donderen ze iedere dag weer keihard naar beneden. Nou en?! Stug volhouden of zoiets.

Positief zijn. Is dat knap? Misschien. Maar het is ook eigenbelang. Want met wat slingers en een roze bril is het leven nu eenmaal een stuk leuker!

En ja, ziek zijn is ontzettend zwaar en ook ik huil, soms best wel vaak, heel hard tranen met tuiten. En ik ken die ene vraag maar al te goed: "Komt dit ooit nog goed?"

Maar it's up to me. What do I want to see?! Dus dan maar weer die roze bril opzetten en mij vastklampen aan grote en kleine dromen. Aan slingers en strohalmen. Dat het glas half leeg is, is waar. Maar dat het half vol is, is nét zo waar. Aan ons om te bepalen hoe we het willen zien.