Over (teveel) prikkels

Overprikkeld dus. Nog zoiets wat je er gratis bij krijgt, bij ME. Net als zoveel andere rare dingen. Het maakt dat ik mezelf niet herken. Het is alsof ik in een soort van mijnenveld ronddwaal. Ik weet dat ik heel erg moet oppassen, maar niet wanneer en trouwens ook niet precies waarvoor. Soms gaat het best wel even goed en dan ineens weer.. Bam! Voltreffer; gezonken!

Ruim een jaar heb ik nu last van extreme gevoeligheid voor licht, geur en geluid. Zonnige herfstdag? Gordijnen dicht! Douchen zonder zeep en tv kijken zonder geluid. 

Vrijdag gingen we naar mijn ouders. We hadden bedacht dat we eens een keer 's avonds zouden rijden en zo het reizen en bezoek over meerdere dagen zouden verdelen. NOOIT MEER DOEN!! Al na 5 min. in de auto zette ik mijn zonnebril op. Een lasershow van brandende koplampen werd op me afgevuurd. Het dichtdoen van mijn ogen en mijn kapuchon over mijn hoofd trekken mochten niet meer baten. Daarbij vond ik het ook nog eens doodeng om in het pikkedonker te rijden. Dat dit kwam door die zonnebril op mijn hoofd was ik even vergeten ;). Misselijk, zwetend en met een fikse hoofdpijn rolde ik uiteindelijk uit de auto. Bestemming bereikt...

Achteraf lijkt het dan weer volkomen logisch dat zo'n reis überzwaar is, maar ik had het niet voorzien. Want ik wàs toch nog nooit overgevoelig voor licht.

ME still stabs me in the back.

Buy nothing new; 1 maand later

Yeah! Mijn maand lang niets nieuws kopen zit erop! 1 keer raden wat ik zo ga doen. ;-)
Of course I made it. Sowieso had ik een aantal behandelingen deze maand en bleef er qua saldo weinig over. Dat scheelt.
Wat onwijs lief was, waren de bloemen en de Happinez die ik kreeg (omdat anderen wél geld mochten uitgeven!) en alle lieve kaartjes bij de post, die dan weer niets met 'buy nothing new' van doen hadden, maar mij wel errug blij maakten! (maken!)

'Buy nothing new' dus, om er even wat bewustwording tegenaan te gooien. Bewust was ik me eigenlijk al. Van asociaal lage lonen voor absurd lange werkdagen, van kinderhandjes en chemicaliën, waar wij ons dan weer via onze kleding mee omringen. Van veel te veel, veel te goedkope blousjes in mijn kast.

Ik vond het vooral ook rustig om niet te 'hoeven' shoppen. Ook al verdooft het soms zo lekker. Hoe slechter ik me voel, hoe sneller mijn winkelmand normaliter gevuld is. Als een razende mik ik alles in de (digitale) mand om maar niet te hoeven voelen hoe ontzettend naar de klote ik ben. Maar dat heeft dus geen nut. Door het aanschaffen van talloze jurkjes komen de feestjes écht niet dichterbij... Jammer!

Moraal van dit verhaal: tegen ME valt niet op te shoppen!
En mocht ik dit zo nu en dan toch eens willen proberen, dan wel even wat verantwoorder!