Inside me

Niet alleen letterlijk verblijf ik vooral binnen, ook figuurlijk. Hoe cliché ook; naar binnen gaan. Vast iets met ziek zijn en gezond willen doen of zo. 

Ik was er al een poos niet geweest. Binnen in mij was het verwaarloosd. Al een tijd geleden was ik gestopt met voelen; een soort van geestelijke zelfbescherming.

Dwars door het verdwenen zijn heen, kwam het besef dat het op deze manier nooit meer leuk zou worden. Immers als ik slechts mijn tijd uitzit, hoe kan ik dan ooit weer écht blij zijn?

Nu ik weer begin te voelen is het een warboel in mijn hoofd. Alles wat ik had weggestopt komt alsnog tevoorschijn. Momenteel is het dus dubbelop. Pijn, onmacht, verdriet, angst. You name it. It's all in me. 

Zo wordt mijn lichamelijke strijd steeds meer een zoektocht naar mezelf. En word ik geconfronteerd met zowel leuke als minder leuke facetten. Mezelf ont-dekken. Boeiend, verdrietig, doch steeds vaker heel erg fijn. Ik kom dichter bij mezelf en daar word ik erg blij van!

Het vreet energie, maar als ik nu lach, lach ik echt! 

Gelukkig had ik met de feestdagen even 'vrij' en heb ik daar volop van genoten. Nu bijkomen van alle decembermoeheid en dan kan ook mijn nieuwe jaar beginnen! 

Op naar 2014!

'Dreams don’t work unless you do'

Ik ben nóg stil van kerst! 'It's the most wonderfull time of the year!' En dat was het zeker! 
Verwend met aandacht, prachtige knutselwerkjes, cadeautjes, lieve kaartjes en berichtjes. Gezegend, verrast, verwend tot op het bot (bed).

Wie ik graag wil noemen en wat ik niet zo vaak doe, maar waar ik dus echt wel heel dankbaar voor ben, dat zijn jullie, mijn bloglezers! Applaus voor jezelluf!!

Dank voor het lezen, dank voor alle steun! En zeker dank voor de mooie contacten! Ik vind het erg bijzonder om ook jullie verhalen te horen. So tell me more! 

Internet blijft toch iets geks. Oppervlakkig, massaal, vluchtig; dat is wat je vaak hoort, maar er zit ook zo een mooie kant aan en die wil ik écht niet missen! Echt contact! Verre van oppervlakkig. Leuk, bijzonder en iets waar ik ontzettend blij mee ben! 

Ik wens jullie allen een heel erg mooi, liefdevol en gezond 2014 toe. Laten we een stuk dichter bij onze dromen komen! 

En nu; champagne!

Liefs,
Cindy

Kerst

A very merry Christmas!

De feestdagen zijn weer in zicht. Eerst vond ik dat nogal lastig, omdat ik dit jaar niet bij familie kan zijn. Inmiddels heeft dat besluit me rust en ruimte gebracht! Als dat geen mooi kerstgevoel is!
In mijn hoofd en hart is toch iedereen die ik wil bij me. En het is een drukte van belang! :)

Liefs en een fijne kerst!

Plan gewijzigd

Naar buiten gaan kost mij dusdanig veel energie, dat ik er voor kies om dat even niet te doen. Ik kan het niet opbrengen om na een uurtje zitten in de dierentuin, zo'n 3 dagen op bed of bank door te brengen. Een aantal maanden geleden was ik zo blij überhaupt buiten te zijn, dat ik de naweeën stralend voor lief nam. Nu niet. Ik word alleen maar chagrijnig van een slechte dag, ongeacht wat daar aan vooraf ging.
Nu ik van betere dagen heb geproefd, wil ik niet anders meer. Ik wil geen moeie, maar góeie dagen. Iédere dag! Punt.

Mijn bezoek aan mijn natuurgenezer in Enschede in november was ook een crime. Of beter gezegd de reis Rotterdam-Enschede-Rotterdam. Daar ik mij nooit meer zo ellendig wil voelen als na deze dag, heb ik besloten hier niet meer heen te gaan. Voorlopig heb ik nog een voorraad druppels van hem in huis en daarna zien we verder.
                                                    
Uiteraard zit er een lange-termijn-plan achter deze keuzes. Zonder al die fluctuaties hoop ik mijn stijgende lijn vast te houden! Zo moet ik nu bijv. nog bijkomen van het weekend met de prikkel-overload. Zie mijn vorige bericht. Dat is zo zonde!
Extra moeilijk is het nu de feestdagen er aankomen. Voor de allereerste keer in mijn leven heb ik Kerst gecancelled. Kerst zonder familie. Ik weet dat het beter is. Voor de lange termijn. But it makes me sad... 

Niet opgeven, niet opgeven, niet opgeven! Zoiets.

Over (teveel) prikkels

Overprikkeld dus. Nog zoiets wat je er gratis bij krijgt, bij ME. Net als zoveel andere rare dingen. Het maakt dat ik mezelf niet herken. Het is alsof ik in een soort van mijnenveld ronddwaal. Ik weet dat ik heel erg moet oppassen, maar niet wanneer en trouwens ook niet precies waarvoor. Soms gaat het best wel even goed en dan ineens weer.. Bam! Voltreffer; gezonken!

Ruim een jaar heb ik nu last van extreme gevoeligheid voor licht, geur en geluid. Zonnige herfstdag? Gordijnen dicht! Douchen zonder zeep en tv kijken zonder geluid. 

Vrijdag gingen we naar mijn ouders. We hadden bedacht dat we eens een keer 's avonds zouden rijden en zo het reizen en bezoek over meerdere dagen zouden verdelen. NOOIT MEER DOEN!! Al na 5 min. in de auto zette ik mijn zonnebril op. Een lasershow van brandende koplampen werd op me afgevuurd. Het dichtdoen van mijn ogen en mijn kapuchon over mijn hoofd trekken mochten niet meer baten. Daarbij vond ik het ook nog eens doodeng om in het pikkedonker te rijden. Dat dit kwam door die zonnebril op mijn hoofd was ik even vergeten ;). Misselijk, zwetend en met een fikse hoofdpijn rolde ik uiteindelijk uit de auto. Bestemming bereikt...

Achteraf lijkt het dan weer volkomen logisch dat zo'n reis überzwaar is, maar ik had het niet voorzien. Want ik wàs toch nog nooit overgevoelig voor licht.

ME still stabs me in the back.

Buy nothing new; 1 maand later

Yeah! Mijn maand lang niets nieuws kopen zit erop! 1 keer raden wat ik zo ga doen. ;-)
Of course I made it. Sowieso had ik een aantal behandelingen deze maand en bleef er qua saldo weinig over. Dat scheelt.
Wat onwijs lief was, waren de bloemen en de Happinez die ik kreeg (omdat anderen wél geld mochten uitgeven!) en alle lieve kaartjes bij de post, die dan weer niets met 'buy nothing new' van doen hadden, maar mij wel errug blij maakten! (maken!)

'Buy nothing new' dus, om er even wat bewustwording tegenaan te gooien. Bewust was ik me eigenlijk al. Van asociaal lage lonen voor absurd lange werkdagen, van kinderhandjes en chemicaliën, waar wij ons dan weer via onze kleding mee omringen. Van veel te veel, veel te goedkope blousjes in mijn kast.

Ik vond het vooral ook rustig om niet te 'hoeven' shoppen. Ook al verdooft het soms zo lekker. Hoe slechter ik me voel, hoe sneller mijn winkelmand normaliter gevuld is. Als een razende mik ik alles in de (digitale) mand om maar niet te hoeven voelen hoe ontzettend naar de klote ik ben. Maar dat heeft dus geen nut. Door het aanschaffen van talloze jurkjes komen de feestjes écht niet dichterbij... Jammer!

Moraal van dit verhaal: tegen ME valt niet op te shoppen!
En mocht ik dit zo nu en dan toch eens willen proberen, dan wel even wat verantwoorder!

Buy Nothing New

O'Een actie die bewustwording stimuleert over alles wat we allemaal reeds bezitten en iedereen oproept een maand lang geen nieuwe spullen te kopen. Zo herontdekken we een maand lang alles dat we al hebben en dat is best heel bijzonder.' Dit dus.

Dit jaar is oktober voor de tweede keer Buy Nothing New-Maand. Sinds ik dit weet kan ik niets meer kopen zonder schuldgevoel. Dan maar meedoen!

Schaarste creëert verlangen. Zoveel is mij inmiddels wel duidelijk. Al na slechts een week* zijn de meest simpele dingen onweerstaanbaar geworden. Zo word ik al hebberig van een paar sokken en lijkt het hebben van die ketting die ik op ebay zag ineens van levensbelang. By the way, ik draag nooit kettingen. Maar deze maakt dat jurkje, wat ik ook al niet draag, wel echt helemaal af.
Juist deze maand komt Blond Amsterdam met een magazine. Een heuse múst-háve-féél-góód-glóssy. Neeeee! En in mijn laatste Flow zit de aankondiging van hun volgende special: Book for paper lovers. Neeeee! Die-is-voor-mij-gemaakt!

Ik vrees dat het stimuleren van de economie mij vooralsnog beter afgaat. Ondertussen stort ik mij enthousiast op het maken van verlanglijstjes. Zelfs 's nachts houdt het mij bezig. In mijn droom houd ik angstvallig 2 repen chocolade vast omdat ik dat een maand lang niet mag hebben...

15 november is ver weg. Volgens mijn vriend zit ik in de ontkenningsfase. Hoezo? ;)
Misschien toch weer Sinterklaas vieren? Als dat nog mag.. Iemand interesse in mijn lijstje?


*Mijn bnn-maand loopt van 15 oktober tot 15 november.

Hallo wereld!

Ineens is het daar. Pats. Boem. Angst. Totaal onverwacht word ik er door overvallen. Ik vind het eng. Ik vind de buitenwereld eng. Ik weet niet meer zo goed hoe het moet. Hoe werkt die wereld ook alweer? Zo lang heb ik er geen deel van uitgemaakt. Sterker nog, omdat ik er toch geen onderdeel van kon zijn, heb ik hem afgekraakt, weggezet als iets stoms. Immers wat niet leuk is, hoef je ook niet te missen.

Nu mag ik dat zelfgecreëerde 'monster' weer gaan ontdekken. Ik voel me als een kind dat voor het eerst naar school gaat. (Ha, daar was ik vroeger al geen held in!) Alles is nieuw voor me. De simpelste dingen ben ik niet meer gewend.

Maar ik kan al weer chagrijnige telefonistes te woord staan zonder me een hoedje te schrikken of verontwaardigd te zijn. 'Halloo! Ik kan voor het eerst sinds lange tijd een taxi bestellen, waarom ben jij niet heul erg aardig tegen mij?!' Ergens denk ik toch dat er een juichende en applaudisserende menigte op de stoep staat iedere keer als ik buiten kom. Jammer! ;)

Dus ja, soms is het spannend, maar dat is ook een luxeprobleem, want wat is het gaaf dat mijn wereld groter wordt! Ik heb het wel gezien hier binnen. En dan neem ik onaardige telefonistes en zeurende mensen graag voor lief.

Laat mij die wereld maar gaan veroveren. Ik denk dat dat best wel eens heel erg leuk kan zijn! :)

Blij!

Ik vind het heerlijk om mijn hoofd vol met positieve gedachten te stoppen. 'Alles is goed in mijn wereld!' Dat is toch mooi? Affirmeren, ik word er helemaal rustig van.

Gisteren kenden Vin en ik elkaar alweer 4 jaar! 4 mooie, niet altijd makkelijke jaren, maar immer blij! Hebben we dit gevierd? Nee, want ik had geen tijd! ;) Ik wilde zo graag naar de dierentuin. Mijn oma zou daar zijn. Ik kon de gedachte niet verdragen dat zij zo dichtbij zou zijn en ik haar niet zou kunnen zien. Ik heb haar nl. echt gemist het laatste jaar omdat ik niet naar haar toe kon als ik dat wilde. Vanwege onze gammele lijven missen we hier en daar wat zeggenschap over ons leven. Tot op het laatste moment was het spannend voor me, maar... HET IS GELUKT!!! Koffieleuten met oma in de dierentuin! Als een kind zo blij waren we. Uiteraard veel dank aan de Zonnebloem en de wijkbus.

Donderdag was Anouk bij mij! Via FB kennen we elkaar al een poos, omdat we qua lichaam in het zelfde schuitje zitten, maar van een bezoekje was het nooit gekomen. In ons hoofd wel, niet in het echt. Als ik zeg dat ik haar dolgraag nog eens wil zien, zegt dit alles! :)

Weer een blog vol gezelligheid! En ik kan nog veel meer moois vertellen. Dat Vin en ik in Domburg waren, dat we natgeregend zijn in de eerste herfststorm van dit jaar, dat ik op hakken naar Restaurant B ben gelopen! Dat we zulke lekkere ontbijtjes hebben gegeten bij de Domburgsche Bier en Melksalon! 

Ik straal nog even verder! En dan is het dus helemaal niet erg dat de poes op je hoofdkussen pist (en dat ik daar ook in ging liggen) en met mijn lekkende kruik kon ik mooi de vlammen doven die uit het kersenpitje kwamen. Ook gaan we ons 4-zijn zeker nog vieren. Deden we dit vorig jaar door thuis sushi te eten, nu wil ik 'op restaurant!'
Alles is goed in mijn wereld! :)

Teamwork

'Hoe komt dat dan?', wordt mij regelmatig gevraagd, nu het wat beter met me gaat. Dit is zeker niet alleen aan rust, reinheid en regelmaat te danken. Ik heb een mooi pretpakket van hulpverleners samengesteld.

CelHerstelCentrum.
Eindelijk weer richting het oosten! Naar Enschede of all places! Again! Naar aanleiding van een artikel in Happinez ben ik hier van oktober 2007 tot 2010 ook geweest en ik ondervond destijds forse verbetering! Toch ben ik daar weer gestopt toen. Mede door de afstand, maar ook omdat er iets ontbrak, al wist ik niet goed wat. Mezelf, weet ik nu.
Eindelijk dus weer naar Rinno van het CelHerstelConcept! Wat vertrouwd om daar weer te zijn! Ook daar zijn de nodige dingen veranderd en doorontwikkeld. Tijdens mijn eerste consult is er een urinemeting van onder meer zware metalen gedaan, waarvan mijn uitslag niet eens zo slecht was, alsook een levend bloed analyse. Vooral naar dit laatste was ik zeer benieuwd. Want was er iets te zien van al die (lyme) bacteriën en intracellulaire infecties?
Jawel hoor, er was genoeg te zien. Waar mijn bloedcellen als mooie rondjes hadden moeten ronddartelen, waren het bij mij futloze, gefrommelde gedrochtjes. Te weinig, te langzaam en ook al niet de juiste vorm. In sommige cellen zag je de indringers zitten. Bacteriën doolden er rond alsof ze nooit anders hadden gedaan.
Remedie: ontgiften en het zuur-base evenwicht herstellen. In tegenstelling tot bij mijn vorige behandeling maakt het hier niet uit om welke bacteriën het precies gaat. (Wat scheelt dit veel geld aan onderzoeken!) Naast het ontzuren, zodat mijn 'beestjes' zich niet meer thuis voelen gaan we ook mijn immuunsysteem verbeteren, zodat mijn lijf zelf de boel weer op gaat ruimen. Deze behandeling is niet gericht tégen een klacht maar vóór mijn immuunsysteem (= isopathie). Hier een link naar mijn druppels; Sanum-therapie.

Dit alles op een heel erg slakkentempo, om maar niet mijn overprikkelde lijf teveel te belasten. Veel contact verloopt per mail omdat Enschede nu eenmaal niet naast de deur ligt.

Ook voedingsadviezen zijn een belangrijk onderdeel van deze behandeling, maar dat spreekt, voor mij, voor zich. En daar hoort dat biertje uit mijn vorige blogpost dus eigenlijk niet bij, denk ik.. ;)

Kinesioloog.
Onverwacht kwam Merel op mijn pad. In eerste instantie kwam zij aan huis voor poes Billy.
'In de kinesiologie wordt gebruikt gemaakt van spiertesten om uit te zoeken waar, waarom en wanneer de balans in het lichaam verstoord is geraakt en tegelijkertijd hoe die balans kan worden hersteld.'
Door Merel leer ik weer te voelen en dat ik daar ook daadwerkelijk op mag vertrouwen. 'Leven met hart en ziel!' Ik was mezelf kwijtgeraakt, was alleen nog gefixeerd op alle ellende die ziek zijn met zich mee brengt; nu heb ik zelf weer mijn touwtjes in handen!
Naast energetische en emotionele kan zij ook fysieke blokkades opsporen en opheffen.

Psycholoog.
En last but not least, heb ik mijn psycholoog. Mijn langst meereizende reisgenoot ever. Soms zien we elkaar regelmatig, soms ook maanden niet. Al mijn zorgen en diepste gedachten kan ik bij hem kwijt. And I love it!


Alledrie geven ze mij adviezen, steun en waar nodig een schop onder de kont! Mijn ultieme dreamteam! En ik geniet van deze reis!


www.celherstelcentrum.nl
www.movimento.nl

Babysteps

En zie; de zon breekt door!

Stiekem gaat het best wel goed met me! Gestaag zet ik stapjes voorwaarts. Wow, dat is ook de eerste keer in mijn blog-geschiedenis! (Oei, da's dus sinds 2011 of eigenlijk al sinds 14 juli (quatorze juillet) 2010, toen ik met mijn behandeling van toen begon).
Dat het wat beter gaat, houdt niet in dat jullie mij vaker zien. Nog steeds bel ik afspraken af, als ik ze al maak, ben ik echt niet al nóg een keer bij Olli geweest en ben ik ontzettend moe.
Zo intens en ontiegelijk moe, maar.... ik doe meer. Echt! Mijn stapjes zijn zo klein dat ze soms mij amper opvallen. Om ze de aandacht te geven, die ze absoluut verdienen, zijn hier mijn GROOTSE, kleine stapjes:

-Met stip op 1....... tromgeroffel...... ik heb gedanst! Heel 'Nobody's wife' van Anouk lang! :D
-Ik heb zélf mijn kaarten gepost! Helemaal met de auto! Autorijden verleer je dus niet. Thank God! Alleen zal ik volgende keer de auto wél op slot doen als ik weer thuis ben. Oeps!
-Vriendlief mag weer tegen me praten! (deze verdient ook zeker een stip!)
-Ik kan weer eens muziek luisteren!
-Ik herstel sneller en na een slechte dag(en) ga ik verder waar ik was gebleven en dus niet in de min!
-Ik heb niet meer 5 pauzes nodig om boven te komen.
-Er bevinden zich al minder krukjes in huis.
-Mijn joggingbroek is verbannen.
-Ik kan de poes eten geven. Lees: bukken.
-Mijn roze fiets is uit het vet gehaald!! Zie mijn blogpost van november 2011.

-En terwijl ik dit schrijf drink ik een biertje!

Ik vind het zo leuk!!

Home sweet home

Het is er weer eens ingewreven. Rust, reinheid en regelmaat zijn echt mijn allerbeste vrienden.

Enthousiast bood ik aan om op het konijn van Milan en Finn te passen, terwijl zij op de camping in Frankrijk zouden zijn. En passant kon ik dan mooi 3 weken vakantie vieren in Brabant. Barbecuen bij pa en ma, me in het zwembad werpen bij oom Bart en tante Coby en eindelijk weer eens bij oma langsgaan. Een mooie bijkomstigheid was dat hier thuis dan onze nieuwe keuken geplaatst kon worden, zonder al te veel overlast voor mij. 

Naïef! Wat ik thuis niet kan, kan ik ergens anders ook niet doen. Wat best logisch is overigens. Dus na een week op de bank te hebben doorgebracht, verrot door de hitte en alle verleiding, ben ik nu weer lekker thuis! Hangende pootjes? Welnee! Moe, dat wel. Maar tot mijn groot genoegen heb ik ontdekt dat een 'normaal' huis met tuin helemaal niet zoveel handiger is dan ons eigen huis op 2-hoog! Ook ben ik mooi verschoond gebleven van verbouwen in een hittegolf en mag ik nu onze nieuwe keuken soppen en inrichten, wat ik serieus leuk vind! :) 
En last but zekers not least, eigenlijk ben ik gewoon heel graag thuis bij man en kind. Euh... vriend en poes! 

Olli

I'll be back, Olli!

Al eerder te zien op mijn FB, vandaag ook hier: mijn foto van Olli! Omdat het kan!!!!! En dan heb ik het niet over een Olli kopen, maar over door Diergaarde Blijdorp lopen!

IK-WAS-IN-DE-DIERENTUIN! Weten jullie al dat dit mijn favo bezigheid is? Of eigenlijk was die 'is' een 'was' geworden, omdat het simpelweg niet meer kon.
Veel dieren zie ik er vaak niet eens, maar ik ben er zo graag. Ik kom er tot rust. Liefst bij de eendjes. :) Vaak neem ik mijn dagboek mee en schrijf ik alle sores van mij af. Ik geniet als ik vrolijk ben en laat er mijn tranen de vrije loop, als ik me verdrietig voel.
Maar vertier is er ook! Want niets leuker dan naar andere mensen kijken! Naar verhitte jonge ouders die wanhopig proberen hun krioelend kroost te beteugelen. Naar mensen die compleet op expeditie komen, incl. telelens, bergschoenen, poncho's en MacGyverkit. Maar mijn held is toch wel, ik zie hem regelmatig, de meneer in zijn satijnen (of misschien toch polyester, bij nader inzien) tijgeroverhemd!
Een mooie mengeling van rust en reuring dus voor mij.

En zondag was ik daar weer! My personal taxi (lees: vervoer-op-maat) zette mij voor de 'deur' af. En, voor de kenners, vanaf de oude ingang ben ik naar het terras bij de grote vijver gelopen, via de koffie en de taartjes in de Terraszaal. :)
I'm back in business! Ik heb gelopen. Onafhankelijk, vrouw van de wereld, ik!

Oja en dan heb ik nog niet eens Olli gekocht. Mijn kinderhand is al dolblij met deze foto! Misschien toch nóg maar een keertje gaan... 'Olli, I'll be back!'

Whereabouts

Het gaat goed met me! En ik ben blij! Eindelijk lukt het me om de ME de ME te laten en mezelf weer op de voorgrond te hebben. Jihoe! Ik zit heerlijk in mijn eigen cocon te genieten van mijn rust, reinheid en regelmaat. Weg met alle stress, pieken, dalen en onrust. En het lijkt te werken!

Zo'n 2 maanden geleden zette ik rigoreus een streep door alle afspraken in mijn agenda. Al waren dat er al niet veel, de opluchting was er niet minder om.
Eindelijk kies ik voor mezelf! Ik doe daadwerkelijk mijn oefeningen en zelfs meditaties. Ik heb een ritme! Iets waar ik zo naar verlangde. Het ritme van mijn eigen kleine wereldje.

En het lijkt dus te werken omdat ik eindelijk buiten ben geweest! Voor het eerst in een jaar heb ik gefietst vanmorgen! Wel 200 meter. Omdat het kan! En ja, dit was misschien niet zo slim (maar wél leuk!), dit kost me ook zeker een aantal dagen om bij te komen en waarschijnlijk kan ik pas over een maand weer een keer, maar nou èn? Ik heb alle tijd. De tijd is voor mij. Eerst moest ik op maandag al rekening houden met mijn afspraak van donderdag en dat ging wringen, want zo was er altijd wel iets wat mij belemmerde en was ik uiteindelijk alleen maar rekening aan het houden met anderen. Nu is de hele week van mij en I love it!

Voor de buitenwereld nog vrij onzichtbaar maar in mijn cocon gebeurt er van alles!

Groooeeeen!!!1!

Al een tijdje ben ik op zoek naar alternatieven. Alternatieven voor deo, voor tandpasta, voor schoonmaakmiddelen. Wat niet weet, wat niet deert. Maar inmiddels weet ik het wèl! En het is niet fraai wat wij allemaal binnenkrijgen. Dan heb ik het nu niet over dingen die we eten, maar over alles wat we smeren, sprayen en inademen. De huid neemt net zo goed stoffen in zich op, dus al die chemische (regelmatig kankerverwekkende) rotzooi komt gewoon in ons lijf terecht!

If you can't eat it, don't put it on your skin. "Als je het niet kan eten, smeer het dan ook niet op je huid." Ok... badschuim? Nagellak? Remover?! Ai!

Jaren geleden heb ik mijn deospray al verruild voor een roller, omdat ik steeds heel hard weg moest rennen uit de badkamer als ik deo had opgespoten. Ook van schoonmaakmiddel ga ik hoesten en proesten en huilen en van tandpasta moet ik kokhalzen. Ja Sofie, ook ik ben zo'n teer poppetje geworden. So not me! Euhm.. wel dus. :(

Maar wat vond ik nu op internet? 333 (no kidding!) amazing toepassingen van kokosolie. Dolletjes! Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan!

Hoe meer ik er over lees, hoe enthousiaster ik word! Het liefst zou ik gelijk alle 'troep' vervangen, en mijn eigen smeersels gaan brouwen. Nooit heb ik geweten of er i.i.g. niet heel bewust bij stil gestaan dat zelfs mijn shampoo, haargel en toiletreiniger biologisch kunnen.
Sterker nog, (dure) biologische produkten zijn vaak helemaal niet nodig. Kijk naar hoe men het vroeger deed. Toen was helemaal niets biologisch, omdat alles biologisch was! Revival van de groene zeep en soda dus. En wat is er nu leuker dan zelf handzeepjes in elkaar klussen?

De shea butter en bijenwas zijn besteld, nu is het wachten op de postbode. En natuurlijk gaan we op vakantie alvast met kokosolie smeren op de zonnige Veluwe! Ook staat er op het aanrecht een fles schoonmaakazijn die ik verder volgepropt heb met sinaasappelschillen. Eind deze week is mijn allesreiniger klaar voor gebruik. Ik ben benieuwd!

Dus.. a natural woman? Een beetje.. Bijna.. Onderweg!

In mijn schoenen

Fijn als iemand het soms even van je overneemt! :)

DOOR MIJN ZUS COLINDE:

Vraag ik Cindy waar haar nieuwe blog blijft, zegt ze: "Dat mag jij doen!" Ik?? Onderweg naar mijn schoonzus in België wordt er zomaar een blog in mijn schoenen geschoven. Uiteraard laat ik me niet kennen en zeg ik dat dat prima is, terwijl ik ondertussen denk: "Eerst lekker koffie met gebak eten en dan zien we wel!". Maar de koffie en taart gaan op en daar zit ik nu. Misschien heeft mijn pen inspiratie. "Zusje, wie heeft er eigenlijk bij jou inspiratie? Je pen, gelijk je pc of jijzelf?" Die vraag heb ik tot op heden toe nooit gesteld. Bij mij is het mijn pen!

Volgens mij moest dit gaan over moederdag. Feestdagen worden bij ons vaak op een ander tijdstip gevierd; zelf gekozen maar daarom niet minder leuk. Dus afgelopen zaterdag vierden wij moederdag.

Onderweg bij de Hema nog een heerlijke appeltaart gehaald. Ja, zelfs dat is anders geworden! Mijn hele leven verkochten mijn ouders of ik zelf taart en lekkere dingen, maar sinds onze ouders niet meer werken moet ik zelf gaan shoppen.

Voor moederdag hadden we een kleurenanalyse gegeven. Een aangepast programma want Debbie kwam aan huis. Zodat ik niet de rolstoel hoefde te duwen over de hobbelige bestrating (die is beslist niet rolstoelvriendelijk las ik pas in de krant) van de Grote Markt, ondertussen spaar ik dan ook nog mijn killerheels! want die klinkers.... Een mooie bijkomstigheid is dat ma, Cindy of ik eventueel zittend of horizontaal de kleurenanalyse kunnen volgen.

Het was super! Vol passie vertelde Debbie van www.metlievde.nl over de psychologie achter kleuren. Ze deed een kleurenanalyse bij mama en hierna werd mama heel mooi opgemaakt. Vervolgens zijn we dan zomaar 3 uur verder. Wat een inspirerende meid is Debbie met een echte passie; jaloersmakend vonden wij! Het was een heel leuke ochtend met veel stof om nog eens te overdenken.

Groetjes,
Colinde

.

Echt heel leuk!

Tussen die regelmatig op mijn blog voorbij komende 'gebakken peren' door, gebeuren er hier in het echie ook echt wel leuke dingen! Zo zit ik nu bijvoorbeeld prinsheerlijk bij mijn ouders op de bank. Ik zou bijna zeggen 'rond en gezond'. Weldoorvoed met een tartaar van verse haring zie ik uit naar mijn moederdagherkansing.

Vanmorgen werd ik wakker met het geluid van kletterende regen. Lekker vanuit mijn warme bed lag ik te luisteren naar de druppels die tegen mijn (openstaande) raam aantikten. Nergens zo fijn wakker worden als op het Brabantse platteland!

Morgen sluit vriendlief zich bij ons aan en kunnen wij 's avonds kiezen tussen asperges, klaargemaakt door mama of een Vlaamse witlofverrassing van papa. Lastig, lastig! ;)
Misschien kunnen we zondag wel ergens een koffietje doen op het terras. De zon gaat immers schijnen! Of eens genieten van de tuin! En dan hebben we maandag zomaar nóg een dag vrij! Toch fijn, al die feestdagen!

Voor een positief verhaal vind ik het vaak lastiger om woorden te vinden. Ik verval dan al snel in 'heerlijk', 'echt heel leuk' en 'wat is het fijn'. Hihi, klinkt eigenlijk best gezellig, maar dat vind ik dan weer niet blogwaardig! En ik ben natuurlijk ook drukker met andere dingetjes, als ik me goed voel.

Bij nare dingen is mijn behoefte om van me af te schrijven zo veel groter. Ook kan ik dan vaak alleen maar liggen en denken.. Het voelt dan echt als een noodzaak om mijn hart te kunnen luchten. Om met mijn kapmes door het oerwoud van twijfel en verdriet te rossen om zo weer mijn kracht en hoop te hervinden. Vandaar vaak ook mijn positieve blogpost-eindjes. Die zijn dus vooral om mezelf moed in te spreken!

Zo, nu maar eens kijken wat er vanavond weer gekookt is voor me! En dan op naar morgen met zussie en mama!
Fijn weekend! Enne.. Hoop dat het echt heel leuk wordt! :)

Gebakken peren

Billy vindt 'gebakken peren' helemaal niet zo erg!

Hardleers; het had mijn middlename kunnen zijn. Bijna een maand lang ging het goed. Ik bewaakte mijn grenzen met mijn leven (voor mijn leven!) en ik genoot van mijn kleine wereldje.

Tot gisteren. Moederdag. Even verslapte ik, gewoon omdat het leuk was. In mijn enthousiasme zei ik spontaan 'ja', toen schoonmama vroeg of we 's avonds asperges bleven eten.

NIET MOETEN DOEN! De asperges heb ik niet eens gehaald. Al ver voor etenstijd dropen wij af. We hadden het bij de brunch (leuk en lekker; kus voor de kok!) moeten laten. Doseren; mijn grenzen bewaken, zodat we een opgewekt afscheid hadden gehad i.p.v. een teleurstellende aftocht.

Dat blijft een lastige. Leven vanuit mijn hart! Iets wat ik zo graag wil en waar ik nog niet altijd even goed in ben. Maar dat houdt ook weer niet in dat ik mijn grenzen uit het oog moet verliezen! Die zijn nl. absoluut niet flexibel of stiekem een beetje op te rekken. Weinig coöperatief zijn ze, die grenzen van mij.

Dus, ik ga weer terug naar mijn eigen ieniemini-wereldje.
Maar zaterdag al kan ik revanche nemen. Want dan is míjn mama aan de beurt voor een (verlate) moederdag met een kleurenanalyse!

Enne.. Doseren kun je leren!

Wereld ME dag

Deze is voor al mijn MEdelotgenoten!

Wereld ME dag, al weer mijn derde sinds ik blog. Misschien ook wel mijn derde als ME-patiënt. Ook al bestaan mijn klachten al meer dan 20 jaar, een ME-patiënt vond ik mezelf nooit. Dit was zeer zeker een chronische staat van zelfbescherming. ME is immers een chronische aandoening, dus mooi dat ik dat niet wilde! Ik zette me keihard af tegen die 'zeurende, moeie mensen'. Zeker weten dat ik anders was en dat het bij mij wél over zou gaan.
Inmiddels weet ik beter en ben ik juist heel dankbaar en blij met het contact met al mijn lieve MEdeschuitgenootjes. En nee, ze zeuren niet! Stuk voor stuk zijn het lieve, moedige, meelevende mensen! Zonder oordeel, slechts (h)erkenning!



Voor de tweede maal organiseert Sonja Silva dit jaar, op Wereld ME Dag, een benefiet om meer aandacht te genereren voor ME. Dit is ontzettend hard nodig en dus bij deze nogmaals; Dank je wel, Sonja!



Nog een quote voor deze dag:
“Mijn HIV-patiënten zijn voor het grootste deel gezond dankzij drie decennia van intens en excellent onderzoek waarbij miljarden dollars geïnvesteerd werden. Veel van mijn ME/CVS-patiënten anderzijds zijn vreselijk ziek en kunnen niet werken of hun huishouden runnen. Ik verdeel mijn klinische uren tussen twee ziektes, en ik kan je zeggen dat mocht ik de keuze hebben tussen deze twee ziektes, ik zou liever HIV hebben.” Dr. Nancy Klimas (in 2009).


En een eXtra dikke zoen voor mama vandaag! X!


Mijn vorige blogs over Wereld ME dag:
http://www.cindyverslaatme.nl/2012/05/wereld-me-dag.html
http://www.cindyverslaatme.nl/2011/05/wereld-me-dag.htm

Lente

'Ze voelde het voorjaar overal om zich heen, zelfs binnen in haar, en ze stootte een lange, doordringende vreugdekreet uit. Toen zei ze tegen Birk: "Zo moest ik de lente verwelkomen, anders zou ik uit elkaar gebarsten zijn. Hoor eens! Hoor je de lente?" Ze stonden een tijdje zwijgend naast elkaar te luisteren naar het gekwetter, het gesuis, gezoem, gezang en gemurmel in hun bos. In alle bomen, watertjes en struiken zat leven. Overal was het frisse, wilde lentelied te horen. "Ik voel de winter uit me wegstromen," zei Ronja. "Ik ben straks vast zo licht dat ik kan vliegen.'

Uit: Ronja de Roversdochter - Astrid Lindgren


Yeah, het is écht. Lénte! De zon schijnt, de magnolia van de onderburen barst uit zijn voegen en ik sta te popelen om naar buiten te gaan! Ik wil de vogeltjes horen, de bloesems ruiken en met mijn blote voeten in het gras zitten. Mijn (grijze) wintertruien heb ik verbannen naar ver achter in de kast, net zoals mijn kruik en 's ochtends word ik al vroeg gewekt door de zonnestralen op mijn gezicht. I like it!

De bomen zijn afgeladen met groene knoppen; vol belofte! Even was ik bang dat het slechts een hersenspinsel van me was, ingegeven door hoop en 'omdatikhetwil!'. Dat mijn wens de vader van mijn gedachte was en we vorig jaar niet, zo goed als, in het bos woonden met al dat groen voor de deur. Had ik door het lange wachten alles mooier gemaakt dan het was? Nee, het is echt! We kunnen weer in bad met het rolgordijn open en uitzicht op de blaadjes van de bomen i.p.v. op de overburen! En zij op ons...


'Het licht van de zon is het universele medicijn uit de hemelse apotheek.'
-A. von Kotzebue
En zo is het maar net! :-)

Embrace myself!

De zon is waar jij hem ziet
                                           -Cindy Heijligers :-)

De laatse drie jaar gaat het steeds een beetje slechter met me en sinds onze verhuizing van negen maanden geleden ben ik in een vrije val geraakt. Bedlegerig? Dat misschien niet. Maar banklegerig? Aan huis gekluisterd? Dat helaas wel. Af en toe doe ik een halfslachtige poging iets te ondernemen, maar hiermee draai ik mezelf steeds verder vast. Ik put mezelf uit. Ik vecht hard, maar tegen mezelf.

Ik moet ophouden met dit destructieve gedrag! Mezelf op nr. 1 zetten!
Jammer genoeg houdt dit ook in, dat ik even geen bezoek wil ontvangen. Natuurlijk wél bellen, skypen, schrijven, (snail-)mailen! Hoe graag ik mijn vriendinnetjes ook zie, het levert me teveel stress (lees: tien keer uitstellen, uiteindelijk toch afstel met weer teleurstelling en verdriet als gevolg) op, omdat het gewoon te hoog gegrepen is.

Het is tijd voor rust, reinheid en regelmaat. Dat is nu het allerbelangrijkste zodat ik weer kan groeien. Even geen piekervaringen, waarna dagen van afzien en pijn, voor mij. 'Regelmaat' is mijn nieuwe credo!
En mezelf niet continue vergelijken met gezonde mensen, wat alleen maar frustratie en woede oplevert, maar genieten van mijn eigen, kleine Cindy-wereldje. Want dat kan heus! Ik noem:
-buiten zitten op een bankje
-bomen knuffelen! Dat de buren het even weten!
-snailmail. Thanks to Ingrid!
-een cursus doen! Dan onthoud ik het maar niet, maar lees ik wel interessante dingen!
-lezen
-schrijven
Kortom, dingen doen waar ik energie van krijg!

Embrace myself! :)

Dikke beer!

Embrace your bear!
Klik hier om zijn vrinden ook te zien.

Soms wordt mij gezegd dat ik negatief zou zijn. Met vlagen, zou ik nogal wat beren op de weg zien. Om eerlijk te zijn, moet ik bekennen dat dat misschien ook wel zo is ;). Niets menselijks is mij immers vreemd. Toch zou ik het eerder realistisch willen
noemen. Ik zíe niet alleen beren, ze zijn er vaak ook daadwerkelijk. En als ik ze niet zie, zien zij mij wel! Met enige regelmaat bivakkeert er een hele dierentuin op mijn pad!

Bij het minste of geringste ga ik over mijn grenzen heen, dus dat ís ook verontrustend. En dan heb ik het niet over van te voren ingecalculeerde pijn. Geen kosten-batenanalyse. Maar het betreft de meest simpele, niet te voorziene, dingen.

Na een aaneenschakeling van rot-ervaringen, kan ik, zeker momenteel, erg goed van een mug een olifant maken. Maar misschien is dat het juíst wel?! En moet ik dat ook doen?! Kleine 'mug-activiteitjes' vergen nu eenmaal een enorme 'olifanten-inspanning' van een ME-lichaam. Misschien moet ik dus juist beren op de weg zien! Gaat het daar steeds mis, omdat ze nu onverwacht voor me opdoemen. Dus, laat ik mijn beren omarmen en lekker van een mug een olifant maken!

Fijn dat ik van dieren hou! ;)

Lekker eten!

Zomaar vanuit het niets had ik ineens toch een erg lekker hapje op mijn bord!

Rode linzen met gebakken kropsla en courgette uit de oven.

Ietwat ongeïnspireerd gooide ik plakjes courgette, besprenkeld met olie en knoflook, in de oven (oven = erg handig als je weinig energie hebt!). In de diepvries vond ik al gekookte rode linzen en op het aanrecht lag nog een verlepte krop sla mij aan te staren.

Tijdens het opbakken van de linzen, bedacht ik me dat die sla ook wel de pan in kon. Wat peper, zout, kurkuma en oregano erbij en dit alles heb ik afgemaakt met stukjes olijf en zwarte sesamzaadjes. En uiteraard een scheut koude olijfolie er overheen.

Zo had ik onverwacht een heerlijk maaltje voor mezelf! Nu is het tijd voor een kopje cafeïnevrije koffie met lactosevrije slagroom! :)

Eieren

Dan maar (Paas)eieren voor mijn geld!

Over grenzen die vervagen en het kiezen van eieren voor je geld. Over de keuze hebben tussen twee kwaden en het eeuwige plan B (of C, of D...). Of uiteindelijk toch weer die dikke, vette streep door de rekening.

Bij het verleggen van grenzen dacht ik altijd aan heel andere dingen. Aan reizen (alleen!). Vrijwilligerswerk doen, spaans leren. Aan buiten de gebaande paden treden (wat met een rolstoel letterlijk al niet kan) en je wereld vergroten.
Niet aan dingen als het kopen van een relaxfauteuil. Alleen het woord al (dus ik blijf hem ook zeker zo noemen!) en wat zijn ze lélijk! Binnenkort heb ik er dus zelf een. Omdat dat functioneel is.
In mijn rolstoel naar een feestje gaan, had ik liever ook niet in mijn categorie van grensverleggende activiteiten gehad. Maar als dat de enige mogelijkheid is om überhaupt ergens te komen.... Dan maar eieren voor mijn geld!

Hoe kon ik ooit vermoeden dat mijn uitdagingen op dít vlak zouden liggen? Zo anders dan verwacht en gehoopt. Maar goed, ik wilde een uitdagend leven en dat heb ik gekregen. Be careful what you wish for! ;-)

Grenzen verleggen om maar niet over je grenzen te gaan!
Omdat het nu eenmaal zo is. En toch, met een beetje fantasie en wat leuke mensen om je heen, valt er best iets van te maken! Nu naar Brabant, paaseieren zoeken! En dit is geen plan B! :-)
Vrolijk Pasen allemaal!

Kachelbenen

Mijn boosdoener!

Euh watte?? Kachelbenen. Ja, lach maar! Nooit van gehoord! En daarom wil ik er ook even een blogpostje aan wijden. Want wat had ik nu weer aan mijn fiets hangen? Of op mijn benen zitten..

Al een aantal maanden worden mijn benen ontsierd door een soort van marmeren patroon. Last heb ik er niet van, lelijk is het wel! Hiermee naar de huisarts gaan deed ik in eerste instantie niet. Dubbel. Aan de ene kant ben ik onwijs bezig met mijn lijf, met ziek en gezond zijn, maar de ME maakt me ook laks. Een bezoekje aan de huisarts komt gewoonweg niet meer in mij op! Niets persoonlijks overigens, maar men kan nu eenmaal niet zoveel met ME. Mijn eerste reactie was dan ook: 'Ach zal er ook wel bij horen'. En vaak is dat ook zo.

Waar heel wat artsen en therapeuten zich geen raad wisten met mijn vlekken, kwam uiteindelijk het verlossende antwoord uit heel andere hoek. Lang leve mijn lieve ME lotgenoten! Iemand die het herkende. Mysterie solved!

Dit zijn ze dus: kachelbenen! Niet de mijne overigens!

Maar goed, kachelbenen dus. 'Een onschuldige huidverkleuring door pigment als gevolg van herhaaldelijke blootstelling aan hitte van buitenaf.' Door een kruik dus, in mijn geval. Mooi klaar mee... Het goede nieuws is dat het wel weer weg kan trekken!

Zijn

We hopen altijd dat een ander het antwoord heeft
Dat het op een andere plek beter zal zijn
Dat ooit alles duidelijk is
Maar dit is wat het is
Niemand anders heeft het antwoord
Nergens anders zal het beter zijn
En alles is er al
In het diepste van je wezen ligt het antwoord
Luister naar je hart
En weet dat het enige wat je te doen staat is: 'zijn!'

Lao Tse

Potje verdriet

           Ik droom


           als de nacht nog niet zo oud is
           en mijn bed niet meer zo koud is
           droom ik
           dat ik alles mag
           en alles kan
           en alles heb
           maar één ding wil ik niet
           een potje om te huilen
           een potje voor verdriet

           door Hans en Monique Hagen


Bloggen over verdriet, dat doe ik liever niet...
Het voelt zo kwetsbaar om jullie écht te laten weten hoe mijn leven is. Het neigt zelfs naar schaamte, omdat ik sommige dingen gewoon te erg vind.

Ik wil niet verdrietig zijn, ik wil er voor wegrennen. Vluchten naar mijn hoofd, zodat ik die enorme pijn niet hoef te voelen. Mezelf verdoven. Zelfs al weet ik dondersgoed dat dat helemaal niet kan! Ik kan (en wil!) niet weg van mezelf. Als ik mijn pijn niet voel, kan ik ook mijn geluk niet ervaren. Immers zonder dalen, geen pieken. Zonder zwart, geen wit. Zonder Bert, geen Ernie! :)
Dus... soms mag ik best een dagje op 'stand-by' van mezelf, maar uiteindelijk is er maar één remedie: Uithuilen en weer verdergaan!

Petitie Erken ME

1000 handtekeningen voor de petitie!

Op naar 40.000 handtekeningen! Met dit burgerinitiatief wilt men aandacht vragen voor de erkenning van ME, het toekennen van de juiste zorg en hulpmiddelen, en pleiten voor onderzoek naar deze ziekte. Jullie hebben vast, misschien zelfs tot in den treure, de petitie 'Erken ME' voorbij zien komen. Of werden aan jullie jas getrokken door weer zo'n overactieve vrijwilliger ;).

En dat is keihard nodig! Want het is schandalig, dat in een land met zoveel voorzieningen, mensen met ME daar vaak geen recht op hebben. ME bestaat immers zogenaamd niet... Met ME in je dossier kun je het haast wel vergeten om überhaupt serieus genomen te worden. Hele waslijsten met aantoonbare, fysieke afwijkingen worden genegeerd. Omdat men er niets mee kan! Erger nog, er komen mensen te overlijden aan deze ziekte en nog steeds kijkt men de andere kant op. Te gek voor woorden!

Laatst zat ik weer met een hele stapel, door 'Jan en alleman' (lees; familie, vrienden, buren, etc.) verzamelde, handtekeningen voor mijn neus. Precies(!) 1000 stuks maar liefst! Ik was (en ben) er stil van. Vol trots zat ik door die berg te koekeloeren. Wat zijn het er weer veel! DANK JULLIE WEL!!!

Mocht je ook 1000 handtekeningen willen verzamelen? Een goede reden willen hebben om eens bij die mysterieuze buurman (of -vrouw) aan te bellen? Of ben je bang dat je je verveelt op Koninginne- of Bevrijdingsdag?
Download hier het formulier zodat je aan de slag kan! En owja, belangrijk is om álles in te vullen, anders telt ie niet.. Of klik op deze link om direct online te tekenen.

Van 29 april t/m 5 mei is er een landelijke actieweek voor de petitie. Er zijn hier veel vrijwilligers voor nodig. HELP ONS DIE 40.000 HANDTEKENINGEN TE BEREIKEN!

Wil u ook bijdragen aan de erkennning van de ziekte ME en zo voor de patiënten een draaglijker bestaan creëren? Geeft u zich nu op door een email te sturen naar ingridverhulst@hotmail.com

Muesli!

Zelfgemaakte muesli! Niet te weerstaan..

Wat een feestje is dit!! Zelfgemaakte muesli op deze zonnige dag! Het is zo jammer dat jullie niet kunnen ruiken wat ik ruik, en niet kunnen proeven wat ik proef! Nog warme muesli, met daar overheen een beetje kokosolie. Yum!

Met dank aan Jolijn. En ja, ook ik ga mooie potten vullen om weg te geven. Mijn oma is bijna jarig en is dus de eerste gelukkige!

Nu ga ik me installeren op de bank, kopje gemberthee erbij en wachten tot de zon op ons balkon schijnt! En muesli eten! :)

Fijne dag allemaal! X.


p.s. Voor een glutenvrije variant vervang je de havervlokken door bijv. quinoa-, amaranth-, rijst- of boekweitvlokken. Ik heb de ahornsiroop vervangen door een klein beetje rijststroop, maar de muesli kan ook zeker gemaakt worden zonder iets zoets en ook de abrikozen/kokos/kaneel kan je natuurlijk weglaten (i.v.m. histamine/fructose).

Misschien zijn er mensen die alleen noten uit de oven overhouden.. Maar met wat kruiden of specerijen er overheen is ook dat erg lekker!

Jarig Jetje

Shop till you drop!

Jeej! Mijn vorige blogpost ging nog over de donkere dagen van december en nu is het al weer bijna maart. De lente kriebelt in mijn lijf! Ook al heb ik genoten van de sneeuw, van de warme chocolademelk en heb ik tot in den treure, met alle liefde, pinda's opgehangen voor de vogeltjes, nu ben ik wel toe aan wat zonneschijn!

Samen met kat Billy lag ik vorige week in de zon (weliswaar achter het raam), maar oow, wat smaakte dit naar meer! I love vitamine D!
Aangestoken door dit veelbelovende weer heb ik ons huis vast geüpgraded naar de lente. Een grote vaas met narcissen, blauwe druifjes erbij, tulpen. Ik ben blij!

En dan ben ik ook nog jarig! Ik ben schandalig verwend! Ook al is het nu dan 'moeie maandag' en is vriendlief ziek thuis, het weekend was heerlijk! En vandaag volop berichtjes en lieve kaartjes!
Gingen we vroeger naar de stad voor mijn verjaardag, mama en ik, om te winkelen en te lunchen, dit keer hebben we alles online geshopt. Erg leuk om het huis van mijn ouders, binnen een week, te zien veranderen in een waar shoppingparadijs! Ik was als een kind in een snoepwinkel! Ondertussen had papa zich uitgeleefd in de keuken zodat we ons daar tegoed konden doen aan homemade saucijzenbroodjes! Vaak moet je wat creatiever zijn als iets niet (meer) kan, maar zoals je ziet was plan B zo slecht nog niet!!