Het is ontzettend zuur. Mijn vriend gaat naar Lowlands en ik heb een rolstoel. Op de trap naar beneden staat de buggy van het schattige dochtertje van onze benedenburen en ik heb een rolstoel.
Maar nou èn?! Wat maakt het uit??! Ik ben er toch ook heel erg blij mee! Er gaat een wereld voor me open. Eindelijk kan ik weer op plekken komen waar ik al veel te lang niet ben geweest. Ik heb er zo'n zin in! Niet meer krampachtig tellen hoeveel passen het zijn van de auto naar het terras. Halverwege het duin moeten omkeren omdat het toch te ver is, strand noch zee gezien hebbend. Of er wel een restaurant in het hotel is; of ik überhaupt ergens zitten kan.
Het acceptatieproces is snel gegaan. Als het maar slecht genoeg met je gaat.… Na 1 keer in een stoel was ik om. En vriendlief annex chauffeur gelukkig ook! Dacht ik eerst nog die rolstoel alleen ver van huis te gebruiken, waar de kans op het tegenkomen van bekenden nihil is, nu kan ik eigenlijk niet wachten om hier een rondje door de buurt te crossen!
Nog wel ben ik zo ijdel om niet in mijn joggingbroek in die stoel te kruipen. Toch nog wat compensatiegedrag? Maar in een kek jurkje voelt het net wat beter in balans. Ach wie weet, zit ik over een tijdje gewoon lekker onder mijn geruite plaid in die stoel. En, nu ik toch niet hoef te lopen, kan ik mooi mijn hoge hakken aan! ;-)
Heb je geen Facebook? Reageer dan hieronder!
Een reactie posten