On heels? On wheels…

Ik heb hem!! En ooh wat moest ik huilen toen ik met het bevestigende antwoord in mijn handen zat. Mijn eigen rolstoel..

Het is ontzettend zuur. Mijn vriend gaat naar Lowlands en ik heb een rolstoel. Op de trap naar beneden staat de buggy van het schattige dochtertje van onze benedenburen en ik heb een rolstoel.
Maar nou èn?! Wat maakt het uit??! Ik ben er toch ook heel erg blij mee! Er gaat een wereld voor me open. Eindelijk kan ik weer op plekken komen waar ik al veel te lang niet ben geweest. Ik heb er zo'n zin in! Niet meer krampachtig tellen hoeveel passen het zijn van de auto naar het terras. Halverwege het duin moeten omkeren omdat het toch te ver is, strand noch zee gezien hebbend. Of er wel een restaurant in het hotel is; of ik überhaupt ergens zitten kan.

Het acceptatieproces is snel gegaan. Als het maar slecht genoeg met je gaat.… Na 1 keer in een stoel was ik om. En vriendlief annex chauffeur gelukkig ook! Dacht ik eerst nog die rolstoel alleen ver van huis te gebruiken, waar de kans op het tegenkomen van bekenden nihil is, nu kan ik eigenlijk niet wachten om hier een rondje door de buurt te crossen!

Nog wel ben ik zo ijdel om niet in mijn joggingbroek in die stoel te kruipen. Toch nog wat compensatiegedrag? Maar in een kek jurkje voelt het net wat beter in balans. Ach wie weet, zit ik over een tijdje gewoon lekker onder mijn geruite plaid in die stoel. En, nu ik toch niet hoef te lopen, kan ik mooi mijn hoge hakken aan! ;-)

Zus!

Door mijn zus Colinde:

"Tjeetje, vraagt mijn zus of ik een stukje wil schrijven voor haar blog." Het eerste wat in me opkomt: "Wat moet ik schrijven? Dat kan ik toch niet zo goed als zij." Maar er zijn zoveel dingen die ik wel kan en zij niet, dus ga ik er voor!

Een paar weekjes laat ik het rusten. Het is al zo confronterend, emotioneel op het moment. Dat komt door al die handtekeningen verzamelen (petitie Erken M.E.. Handtekening zetten? Klik hier!!). Als ik er weer mee bezig ben, gaat het goed en denk ik: "Hebben, hebben, hebben!" Maar de eerste handtekening vragen blijft toch slikken. Ontroerend vind ik wel de lieve reacties van vriendinnen, buren, familie, kapster; bekenden en onbekenden die mee helpen verzamelen. ECHT SUPER!!

Ja, dan zegt Cindy ook nog: "Ach een klein stukje over hoe het is om een zus met M.E. te hebben." Nou dat kan ik in één 3-letterig woord omschrijven. Maar ik ben netjes opgevoed, dus zijn er meer woorden voor nodig. Nou, het valt niet altijd mee! Dan heb ik het ook over de keuzes die ik maak. Zoals opleiding, werk, kindjes, concert, vakantie, etc. Dat zijn toch andere keuzes dan die Cindy heeft: "Zal ik de trap aflopen om de post te gaan halen, maar dan kan ik het toilet niet schoonmaken." Of: "Zal ik een boodschap gaan doen, maar dan kan ik de komende dagen misschien wel niks meer."

Om dat te horen doet pijn, dan vraag ik me af of ik alles wel moet vertellen wat ik meemaak… Dat zeg ik ook tegen haar. Het antwoord is dan: ”Alles verzwijgen voor me, dan maak je me pas zielig. Ik vind het juist leuk om te horen wat jullie meemaken!” Nee, je bent niet zielig! Ik vind je supersterk en je kunt van de kleine dingen genieten! Daar leer ik van, al voel ik me wel vaak machteloos. Zo graag zou ik meer voor je doen dan alleen een luisterend oor voor je zijn.

Maar ook wij doen leuke dingen, bijv: lachen, kletsen, uit eten, beauty-dagje. We moeten er alleen wat langer op teren.