The day after

Nozzman

En dan de day after. Back to reality. Auw! Net zomin als vakantie van ziek zijn bestaat (wat ik hoopvol / naïef schreef in 'Kop op!') zo bestaat er, in ieder geval voor mij, ook geen louterend zwart gat na een verhuizing.

Alleen enorme pijn. En nog meer pijn. Steeds hoop je dat het niet zo is. Dat het dit keer wèl meevalt. Zo goed had ik alles gepland, alleen heeft M.E. nu eenmaal weinig met een strakke planning van doen. Wanneer leer ik dat nu eens?! Het komt en gaat (niet!); mijn lijf leidt zijn eigen leven. Ik kan alleen goed voor mezelf zorgen, maar dan nog heb ik er weinig over te zeggen. Het is eenrichtingsverkeer. Zorg ik slecht voor mezelf, dan word ik daar zeker beroerder van; vice versa gaat dit helaas niet op.

Hoe kom ik uit mijn adrenalinerush? Mijn grenzen ben ik zover overgegaan dat ontspannen geen optie meer is. Zelfs slapen lukt me niet. Momenteel betekent ontspanning voor mij het hebben van heel erg veel pijn. Blijven doorgaan kost me minder energie, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Ook een verwarrende voor de omstanders; "Wat ben je druk. Ben je fit?" "Nee, ik ben juist ontzettend moe.." Krampachtig houd ik mezelf bij elkaar, om als een kaartenhuis ineen te storten als ik loslaat.

Mantra: dit gaat voorbij, dit gaat voorbij, dit gaat voorbij...