IK HEB M.E.

Hoe accepteer ik dat ik ziek ben? Dat ik zoveel dingen niet kan??
Tot zo'n twee jaar geleden vond ik zelfs helemaal niet dat ik M.E. heb (n.b. mijn ernstige vermoeidheidsklachten bestonden toen ook al 19 jaar). Ik had ook geen contact met lotgenoten. Ik was immers anders en zou wél beter worden! Maar wat als dat nou eens niet zo is? Langzaamaan begint bij mij het besef door te dringen dat het allemaal wel eens veel gecompliceerder kan liggen…


Het accepteren van het hebben van M.E. stond voor mij gelijk aan vrede hebben met de situatie, aan het bijltje erbij neergooien. Zo zwart-wit is het echter niet! Je kan het accepteren en toch alles eraan doen om dingen te veranderen! Wél is het nu eenmaal een feit dat mijn situatie momenteel is zoals hij is. Ik kan niet verder als ik er niet mee leer leven. Nu kost het vechten tegen ziek zijn me al mijn energie.


Dus… acceptatie?? Iets wat al die jaren absoluut geen optie voor me was? Het stond voor mij echt gelijk aan opgeven. Alsof ik het wel prima vind om ziek te zijn. De buitenwereld versterkt dit nog eens, want als je vecht vindt men je immers zo sterk! Maar het is nog veel lastiger om er mee te leren dealen en om niet als een kip zonder kop je hoofd maar tegen die bierkaai te blijven stoten.

Ik wil niet meer vechten! Het heeft geen nut! En ik geef niet op, helemaal niet!! Ik ga het beetje energie dat ik heb besteden aan wat ik wel kan!
Dus bij deze: IK HEB M.E..

Nog niet getekend? Klik hier!