Donkere dagen

December. Vorige keer schreef ik nog over het heerlijke gevoel dat ik kan hebben als ik denk aan het nieuwe jaar. Een lege agenda die schreeuwt om ingevuld te mogen worden! Stiekem weet ik ook wel dat dat een illusie is. De 2 van 2012 verandert in een 3. That's it. En mijn agenda blijft leeg.

December. De ballen hangen in de boom. Voldaan zit ik achter mijn warme chocolademelk* (december, kerstboom, chocolademelk; nu mag het!). Weemoed overvalt me. Er is al weer een jaar voorbij en wat voor een jaar. Ik heb nog zoveel te doen en de tijd gaat veel te snel. Terugkijken op mijn jaar ís niet leuk. Ik word verdrietig van mijn jaar.

December. Een maand van uitersten. Door alle feestvreugde word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Het hebben van ME is nu eenmaal geen feestje en ME houdt al helemaal geen rekening met december. Alle etentjes voor kerst en borrels voor het nieuwe jaar; ik kan er niet (om)heen! Ooh, wat zou ik er graag bij zijn!! Ik zou gaan shoppen (NIET online!), voor iedereen cadeautjes kopen, me als een klein kind vergapen aan de enorme kerstboom op de Coolsingel en de dieren in de kerststal! Ik zou de etentjes hier thuis geven! Glitterjurkje aan, vriendlief in de keuken en zelf alle champagne opdrinken!

December. Dit is dus ook wat het is. Zo geliefd, maar ook zo pijnlijk...


 *Mijn 'chocolade'melk: een combi van lactosevrije- en rijstmelk, witte amandelpasta, rijststroop, kaneel, en een kardemompeul. Chocolademelk zonder chocolade en melk!!
En nu staat de peren-bananen-kokoscake in de oven!

Op naar 2013!

Voor 2013 wens ik
 iedereen een jaar vol 
liefde, geluk en vertrouwen!

December. Rare maand. Net zo feestelijk als dat ie frustrerend kan zijn. Maar ook een maand om plannen te maken! Ik vind het altijd heerlijk als er weer zo'n blanco jaar op me wacht. Alle ruimte en volop kansen. 'Nu gaat alles anders worden!' :) Het voelt in ieder geval goed om dat voor even te geloven! 
Mijn voornemens heb ik al lang gemaakt. Wat nou 1 januari? Ik ben alvast begonnen en ga in 2013 lekker zo door! Of is dat ook een goed voornemen? Ha, dan heb ik er dus toch één!


Dus, alle dingen die ik in 2013 nog net zo hard ga proberen om te blijven doen:

Lachen! Voelen! Niet meer in mijn 'standby' modus blijven hangen. Mijn hart volgen! Lief zijn! (ook, of juíst, als ik moe ben). Nederland ontdekken met vriendlief! Nu écht mediteren en oefeningen doen... :) Vaker bellen met mijn lieve vriendinnetjes en kaartjes sturen. Gezellige gembertheetjes doen! Suikervrije lollies maken en ander geneuzel in de keuken! Verwend worden door familie in het mooie, rustige Brabant! Zondagochtendse koffietjes bij mijn schoonouders! Kroelen met Billy. Genieten van wat is!

En dit alles dan liefst heel vaak!

Heerlijk avondje!

Wat is het toch een bijzondere traditie. Mensen die je liefhebt even laten weten dat je aan ze denkt met wat dichtregels of een gekke surprise! Ik heb me dan ook volop uitgeleefd en houd die ouwe Sint graag in ere!

En wat is Sinterklaasavond zonder lekkernijen? Dit jaar geen pepernoten of banketletters, maar een home-made chocoladefestijn! Suikervrij (bijna!), maar o zo lekker!  

BOUNTYLOLLIES (kokosrasp, kokosvet, dadels, pure chocolade). Errug lekker!! Absoluut een aanrader!


CHOCOLADE BROKKEN (pure chocolade, evt aangelengd met wat kokosmelk, amandelen, zonnebloempitten, gedroogde vijgen, gedroogde abrikozen). Kleine moeite, groot en gezond plezier!

PEPERNOTENHARTJES (amandelpasta, havervlokken, gedroogde vijgen. Kardemom, peper, kaneel, kruidnagel voor de pepernotensmaak! Gegarneerd met pure chocolade en kokosrasp). In eerste instantie smaakte het alsof je uit de pindakaaspot zat te snoepen, maar het toevoegen van de speculaaskruiden was een goed idee! Toch nog verrukkelijke pepernotenkoekjes!




Inspired by www.vegadutchie.nl. Deze site van Jolijn is het brengen van een bezoekje meer dan waard! Ook, of juist, voor mensen met een (anti-)candida- of aanverwant dieet. Met hier en daar wat aanpassingen tover je de lekkerste dingen op tafel!

Nu ga ik alle restjes opeten! En genieten van Linda 100 en Marie Claire.
Dank U, Sinterklaasje!

Behandeling anno nu

Behandeling? Welke behandeling?! Jullie zijn vast benieuwd hoe het daarmee staat. Nou, ik zelf eigenlijk ook! Na een zomer vol vertwijfeling, een verhuizing gevolgd door een enorme terugval, nu iets nieuws. Nieuwe kansen, nieuwe hoop en vertrouwen!

In Brussel ga ik niet vinden wat ik zoek. Het heeft me een hoop pijn en moeite gekost om tot dit besluit te komen. Immers dr. de Meirleir is en blijft een vooraanstaand arts op het gebied van ME.
Twee jaar lang heb ik alles gegeven, maar resultaten blijven uit. Het eliminatie-provocatie dieet, waarbij ik direct al strandde en nooit uit de eliminatie-fase ben geraakt, de maandelijkse antibiotiakuren, de dagelijkse injecties; het is voorbij!

Ben ik dan nu verlost van mijn dieet en bergen met supplementen? Welnee!! Ik ga vrolijk verder! Want dat er een heleboel niet klopt in mijn lijf is wel duidelijk. Dit behoeft nu eenmaal 'enige' ondersteuning. Sinds augustus ga ik naar orthomoleculair arts Geiske de Ruig, in Capelle aan den IJssel.

Hoe fijn om eens een behandelaar naast de deur te hebben! De bedoeling is mijn immuunsysteem op natuurlijke wijze te herstellen. Klik op deze link voor meer informatie over mijn behandelplan. Ook heb ik weer contact opgenomen met Rinno Heidstra, Enschede. 3 jaar geleden kwam ik al bij hem en nog steeds volg ik met veel belangstelling wat hij doet. Dus ook een tripje naar Enschede volgend jaar sluit ik zeker niet uit!

Het is fijn om nieuwe plannen te maken! Zin in!

Werk aan de winkel

Waar ben ik? Gaat mijn leven nog wel over mij? Ik voel me een alien. Mijn wereld is mijn wereld niet meer. De wereld is van anderen. Slechts onze woonkamer is van mij. Rolstoel, wijkauto. Help! In plaats van ver van mijn bed begrippen, zijn het mijn beste vrinden geworden.

Hoe harder ik vecht, hoe dieper ik wegzak. Hoe kan ik dit tij keren? Hoe doorbreek ik deze cirkel? Hoe hou ik me staande terwijl ik slechts kan liggen?

Ook al heb ik mijn buik vol van 'op zich goede, maar bij mij niet helpende' behandelingen, niets doen is voor mij geen optie. Ik kick niet op de aandacht, ik ben niet behandelgeil. Ik wil alleen een menswaardig bestaan!

Oei, hoe krampachtig klinkt bovenstaand relaas?! Ik ben alleen maar aan het vechten tegen ziek zijn. Da's niet handig! Het vreet al mijn energie. Accepteren en loslaten dan maar? Poeh.. Mooi projectje voor komende tijd. Wat zeg ik? Voor nu! Werk aan de winkel!

Geparkeerd

En hier lig ik dan. Weer een dag op de bank. Moe, uitgeput, totaal verzuurd.
Hoe kan iemand snappen wat het inhoudt om M.E. te hebben?? Dat het niet slechts vermoeidheid is. Maar pijn in je hele lijf, je hoofd, alles. Dat je zo lamlendig bent dat je te moe bent om te liggen. Te moe om je om te draaien. Dat er dagen zijn dat je het liefst met een deken over je hoofd ligt omdat je gek wordt van alle licht en geluid. Wat kan ik hier over bloggen? Wat valt er te zeggen?

Dat ik relaxed en zen lig te wachten op betere tijden? Not! Mijn ogen zijn dik van het huilen en ik ben boos op de hele wereld. Iedere vrolijke gedachte maakt me juist verdrietig en confronteert me met wat ik niet kan.

Vriendlief loopt het vuur uit zijn sloffen. Bij de meest simpele dingen heb ik hulp nodig. Ik haat die afhankelijkheid!! Mijn dagen bestaan uit liggen. Soms even lezen of tv kijken. Maar toch voornamelijk liggen. Beetje ogen dicht en mijn tijd uitzitten. En dat is zo zonde! Zat ik maar in mijn rolstoel. Kon ik maar even naar buiten..

Hoe moet ik dit dan weer accepteren? Ik kan bezig blijven! Ben ik net gewend aan het idee een rolstoel te hebben, staat ie al weer werkeloos toe te kijken. Alles is zo ver van mijn bed…

Uitslagen Brussel 18-09-2012

Koop een sleutelhanger en steun Groep ME Den Haag!

En weer is er niets gevonden. In Augsburg is er noch Lyme, noch een co-infectie aangetoond. Wat overigens niet wil zeggen dat ik Lyme nu kan afvinken, het is alleen niet terug te vinden in mijn bloed. De infectie kan zich teruggetrokken hebben uit mijn bloedbaan en zich in mijn weefsel hebben verstopt. Zeker als het geen recente infectie betreft is de kans hierop groot.

Na 2 jaar van onderzoek is er dus nog geen duidelijkheid over de veroorzaker van mijn lage CD57 en andere extreme waarden (die allen wijzen op een infectie).
Om alsnog het beestje een naam te kunnen geven, wat belangrijk is om een gerichte behandeling te kunnen starten, rest mij nu een lumbaalpunctie of (wederom) een maag-darmbioptie.

In juni 2011 is er al een maag-darmbiopt bij me afgenomen en als het goed is ligt er nog een staaltje van mij in de diepvries! Dat zou fijn zijn! Dan kan men daar eerst een test op loslaten!
 
Wat ik nu ga doen? I don't know! Even mijn kop in het zand steken! Ik ben opgelucht dat ik, in ieder geval voor nu, geen Lyme heb. Laat ze maar even zoeken in die frigo. Ik vermaak me ondertussen wel met mijn rolstoel! Hoe confronterend en verdrietig het soms ook voelt, ik ben er erg blij mee!

Lyme

Ook ik ontkom er niet aan; de ziekte van Lyme (een infectie veroorzaakt door de bacterie Borrelia burgdorferi. De ziekte wordt meestal opgelopen door een tekenbeet). Graag had ik deze hype aan me voorbij laten gaan. Ik wil geen Lyme hebben, ook geen co-infecties en al helemaal niet al 20 jaar lang! Ik wil opbouwen nu, heel snel weg uit dit diepste dal ooit en niet nog meer antibiotica slikken.

Maar nu is dan toch mijn bloed voor onderzoek in Augsburg, Duitsland. De laatste tijd wordt bij erg veel M.E. patiënten de ziekte van Lyme en/of co-infecties aangetroffen.
Zou ik dan helemaal geen M.E. hebben, maar de ziekte van Lyme? Of is Lyme juist de veroorzaker van mijn M.E.? Ben ik ooit, stiekem en onopgemerkt, gebeten door een stomme rotteek?

En wat als blijkt dat ik het hebt? Wat moet ik dan doen? Ook hierover zijn de meningen verdeeld. Megadoseringen antibiotica? Een natuurlijk antibioticum? Of helemaal geen antibiotica?? Ik weet het echt niet! Dat heeft Lyme in ieder geval met M.E. gemeen; DE oplossing bestaat niet....

Dinsdag naar Brussel voor de uitslag. Spannend!!

On heels? On wheels…

Ik heb hem!! En ooh wat moest ik huilen toen ik met het bevestigende antwoord in mijn handen zat. Mijn eigen rolstoel..

Het is ontzettend zuur. Mijn vriend gaat naar Lowlands en ik heb een rolstoel. Op de trap naar beneden staat de buggy van het schattige dochtertje van onze benedenburen en ik heb een rolstoel.
Maar nou èn?! Wat maakt het uit??! Ik ben er toch ook heel erg blij mee! Er gaat een wereld voor me open. Eindelijk kan ik weer op plekken komen waar ik al veel te lang niet ben geweest. Ik heb er zo'n zin in! Niet meer krampachtig tellen hoeveel passen het zijn van de auto naar het terras. Halverwege het duin moeten omkeren omdat het toch te ver is, strand noch zee gezien hebbend. Of er wel een restaurant in het hotel is; of ik überhaupt ergens zitten kan.

Het acceptatieproces is snel gegaan. Als het maar slecht genoeg met je gaat.… Na 1 keer in een stoel was ik om. En vriendlief annex chauffeur gelukkig ook! Dacht ik eerst nog die rolstoel alleen ver van huis te gebruiken, waar de kans op het tegenkomen van bekenden nihil is, nu kan ik eigenlijk niet wachten om hier een rondje door de buurt te crossen!

Nog wel ben ik zo ijdel om niet in mijn joggingbroek in die stoel te kruipen. Toch nog wat compensatiegedrag? Maar in een kek jurkje voelt het net wat beter in balans. Ach wie weet, zit ik over een tijdje gewoon lekker onder mijn geruite plaid in die stoel. En, nu ik toch niet hoef te lopen, kan ik mooi mijn hoge hakken aan! ;-)

Zus!

Door mijn zus Colinde:

"Tjeetje, vraagt mijn zus of ik een stukje wil schrijven voor haar blog." Het eerste wat in me opkomt: "Wat moet ik schrijven? Dat kan ik toch niet zo goed als zij." Maar er zijn zoveel dingen die ik wel kan en zij niet, dus ga ik er voor!

Een paar weekjes laat ik het rusten. Het is al zo confronterend, emotioneel op het moment. Dat komt door al die handtekeningen verzamelen (petitie Erken M.E.. Handtekening zetten? Klik hier!!). Als ik er weer mee bezig ben, gaat het goed en denk ik: "Hebben, hebben, hebben!" Maar de eerste handtekening vragen blijft toch slikken. Ontroerend vind ik wel de lieve reacties van vriendinnen, buren, familie, kapster; bekenden en onbekenden die mee helpen verzamelen. ECHT SUPER!!

Ja, dan zegt Cindy ook nog: "Ach een klein stukje over hoe het is om een zus met M.E. te hebben." Nou dat kan ik in één 3-letterig woord omschrijven. Maar ik ben netjes opgevoed, dus zijn er meer woorden voor nodig. Nou, het valt niet altijd mee! Dan heb ik het ook over de keuzes die ik maak. Zoals opleiding, werk, kindjes, concert, vakantie, etc. Dat zijn toch andere keuzes dan die Cindy heeft: "Zal ik de trap aflopen om de post te gaan halen, maar dan kan ik het toilet niet schoonmaken." Of: "Zal ik een boodschap gaan doen, maar dan kan ik de komende dagen misschien wel niks meer."

Om dat te horen doet pijn, dan vraag ik me af of ik alles wel moet vertellen wat ik meemaak… Dat zeg ik ook tegen haar. Het antwoord is dan: ”Alles verzwijgen voor me, dan maak je me pas zielig. Ik vind het juist leuk om te horen wat jullie meemaken!” Nee, je bent niet zielig! Ik vind je supersterk en je kunt van de kleine dingen genieten! Daar leer ik van, al voel ik me wel vaak machteloos. Zo graag zou ik meer voor je doen dan alleen een luisterend oor voor je zijn.

Maar ook wij doen leuke dingen, bijv: lachen, kletsen, uit eten, beauty-dagje. We moeten er alleen wat langer op teren.

The day after

Nozzman

En dan de day after. Back to reality. Auw! Net zomin als vakantie van ziek zijn bestaat (wat ik hoopvol / naïef schreef in 'Kop op!') zo bestaat er, in ieder geval voor mij, ook geen louterend zwart gat na een verhuizing.

Alleen enorme pijn. En nog meer pijn. Steeds hoop je dat het niet zo is. Dat het dit keer wèl meevalt. Zo goed had ik alles gepland, alleen heeft M.E. nu eenmaal weinig met een strakke planning van doen. Wanneer leer ik dat nu eens?! Het komt en gaat (niet!); mijn lijf leidt zijn eigen leven. Ik kan alleen goed voor mezelf zorgen, maar dan nog heb ik er weinig over te zeggen. Het is eenrichtingsverkeer. Zorg ik slecht voor mezelf, dan word ik daar zeker beroerder van; vice versa gaat dit helaas niet op.

Hoe kom ik uit mijn adrenalinerush? Mijn grenzen ben ik zover overgegaan dat ontspannen geen optie meer is. Zelfs slapen lukt me niet. Momenteel betekent ontspanning voor mij het hebben van heel erg veel pijn. Blijven doorgaan kost me minder energie, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Ook een verwarrende voor de omstanders; "Wat ben je druk. Ben je fit?" "Nee, ik ben juist ontzettend moe.." Krampachtig houd ik mezelf bij elkaar, om als een kaartenhuis ineen te storten als ik loslaat.

Mantra: dit gaat voorbij, dit gaat voorbij, dit gaat voorbij...

Verhuisd!

Joris van Oosten Makelaardij

"Laten we ons huis te koop zetten!", het lijkt als de dag van gisteren dat vriendlief dit voor de gein (!) tegen me zei. Beiden er geen rekening mee houdend dat ons huis wel eens echt binnen 3 weken verkocht zou kunnen zijn! Dus nu, nog geen half jaar later, zitten we hier omringd door dozen, uitgeput van verbouwen en verhuizen, maar wel in ons heel gave nieuwe huis!!

Ik kan nog amper geloven dat de verhuizing nu echt achter de rug is! Wat hebben we hier naar uitgezien! Maandenlang bestonden mijn sociale contacten toch grotendeels uit uitstapjes met de makelaar en telefoontjes met onze financieel adviseur.

Een hele uitdaging (lees: niet te doen voor iemand met M.E.), je huis verkopen en binnen een paar weken een nieuw huis zien te vinden. Internet doorgespit, vriend in zijn eentje op huizenjacht, in de rolstoel over de meubelboulevard. Lesje loslaten was wel van toepassing hier. Loslaten en delegeren, hulp vragen; ik ga het nog leren!

Gelukkig was er genoeg hulp voor handen! Thanks iedereen!! Want die (semi-)professionele ondersteuning was erg welkom!

Straks moet ik toch wel energie overhouden als alles achter de rug is? Nu mijn 'things-to-do-list' weer mag slinken! Laat mij maar heerlijk in dat zwarte gat vallen! Ik kan niet wachten!

Louboutin versus Birkenstock

Louboutins

Internetshoppen. Eindelijk iets gevonden wat ik ook kan! En heel erg goed. ;-) Bij vlagen shop ik online alsof mijn leven ervan afhangt. En zo voelt het ook. Want het is niet zomaar een simpel jurkje of een paar schoenen wat ik bestel. Ik koop een droom, een leven! Want met die pumps aan ligt de wereld aan mijn voeten. Zit ik op het terras in de zon, flaneer ik in Domburg! Kortom dan bruis ik van de energie! Ik maak me illusies..

IK HEB M.E.

Hoe accepteer ik dat ik ziek ben? Dat ik zoveel dingen niet kan??
Tot zo'n twee jaar geleden vond ik zelfs helemaal niet dat ik M.E. heb (n.b. mijn ernstige vermoeidheidsklachten bestonden toen ook al 19 jaar). Ik had ook geen contact met lotgenoten. Ik was immers anders en zou wél beter worden! Maar wat als dat nou eens niet zo is? Langzaamaan begint bij mij het besef door te dringen dat het allemaal wel eens veel gecompliceerder kan liggen…

Kop op!

En wat nu? Hoe nu verder? Daar zit ik dan. Bij te komen van mijn keuze om voorlopig te stoppen met antibiotica. En bij te komen van alle emoties. Wat een emotionele rollercoaster! Zoveel lieve reacties! Jullie weten niet half hoe belangrijk dat voor me is! Dank je wel!!

Filmpje over M.E.

Klik hier om naar het filmpje over M.E. te gaan!

De beelden spreken voor zich...

Wil je nog eens de uitzending van 'Ambassadeur voor 1 dag' met Arvi, Henkjan Smits en Sander Janson bekijken, klik dan hier.

Wereld M.E. Dag

Vandaag, 12 mei, is het Wereld ME Dag, een dag waarop wereldwijd aandacht gevraagd wordt voor de ziekte ME/CVS. Alleen al in Nederland lijden naar schatting 30.000 mensen aan deze invaliderende ziekte. Over ME is nog lang niet alles duidelijk, maar er is de laatste jaren wel vooruitgang geboekt, al is een behandeling die de ziekte kan genezen nog steeds niet beschikbaar. Er is meer aandacht nodig voor deze nare ziekte! Meer geld voor onderzoek en behandeling!!

ME Benefiet Concert

Nog maar 6 daagjes en dan is het al weer 12 mei, of wel Wereld ME dag. Sonja Silva, zelf ook ME patiënte, heeft het voortouw genomen op deze dag een ME Benefiet Concert te organiseren!

"Op 12 mei 2012 komen ME patiënten en sympathisanten bij elkaar in Hoofddorp om Wereld ME dag te vieren. Fantastisch om te zien hoeveel enthousiaste reacties ik gekregen heb sinds ik vorige maand een berichtje op Facebook postte dat ik zo graag iets wil doen voor ME.

Op zwart

Ik ben er even niet. Ik sta op zwart. Want wat als je het echt niet meer ziet zitten? Ik weet niet of ik wel verder wil met deze behandeling. Iedere vezel in mijn lijf schreeuwt: 'Nee!!!'. Ik heb wéér 3 antibioticakuren voorgeschreven gekregen. Mijn arme lichaam is al zo ver gesloopt, straks kom ik er nooit meer bovenop. Ik vind het zo eng worden. Ik wil niet weer de zoveelste terugval. Ik wil niet alleen nog maar op bed kunnen liggen. Ik ben zo bang dat niet alleen de zieke bacteriën stuk gemaakt worden maar ook veel te veel gezonde.
Maar stoppen is net zo eng. Word ik dan wel beter? Of ga ik dan bouwen op een rotte fundering en creëer ik dan een schijnveiligheid? En word ik überhaupt wel beter??

Koetje boe!

Eén koe in de wei maakt nog geen lente, maar leuk is het wel! Op tweede paasdag gingen de (Campina) koeien weer de wei in. Onwijs leuk om die blije, springende koeien te zien! De kalfjes waren überschattig en ik kon het dan ook niet laten om even met ze te kroelen!

Lentekriebels!

De zon schijnt. Het is lente!! De kriebels krioelen door mijn lijf. Ik voel ze. Ik wil naar buiten! Ik wil vers gemaaid gras onder mijn blote voeten voelen en hyacinten ruiken! Tulpen en witte druifjes in mijn huis! En lammetjes wil ik ook! En een nieuw huis kopen! Sinds 15 dagen staat nl ons appartement te koop; zie Funda!

Flowers for the family!

Stadsmagazine Bergen op Zoom / Halsteren / Hoogerheide Bruist, editie maart/april:

"Cindy Heijligers wil haar ouders op een bijzondere manier in het zonnetje zetten. Al meer dan 20 jaar lijdt zij aan een chronisch vermoeidheidssyndroom. Haar ouders stonden, en staan, altijd voor haar klaar. Voor haar zijn zij onmisbaar! Bruist en Marc Hellemons van De Bloemenstal in Halsteren vinden dat de familie Heijligers dit schitterende boeket dubbel en dwars heeft verdiend."

Liebster Award

Jihoe! Ik heb een Liebster Award ontvangen! Malu, wat lief van je!! Om eerlijk te zijn had ik er nog nooit van gehoord en ik had dus ook geen idee wat ik had gekregen, maar dat maakte mijn enthousiasme er niet minder om. Een leuke opsteker na een jaar van behandelen èn van bloggen!

Engelengeduld

Een jaar ben ik nu bezig met mijn behandeling bij dr. De Meirleir in Brussel en wat hebben die 12 maanden ontzettend lang geduurd. Er leek geen einde aan te komen; de wijzers van de klok stonden stil. Liggend in bed, te beroerd om meer te doen dan ademhalen. En toch zijn we dan nu ineens een jaar verder.

Wat heeft het me gebracht?
Niets. Nog helemaal niets. Mijn wereld is alleen maar nog kleiner geworden. Maar er is hoop!

Behandeltechnisch kan ik nog niet heel veel melden. Wel is er uit mijn bloedbeeld af te leiden dat mijn immuunsysteem al iets aan het opkrabbelen is!

Momenteel worden er veel tests gedaan, waarvan over twee maanden de uitslagen komen. Dan kunnen we de resultaten van het begin en nu echt naast elkaar leggen. Voorlopig blijft mijn behandelplan hetzelfde. Op naar april!!